O Henochu, synu Jereda i potomku Seta (syna Adama) w Starym Testamencie jest jedynie krótka wzmianka. Był uważany za przyjaciela Boga. Według Pisma Świętego, został wzięty do nieba za życia w wieku 365 lat.

Przypisuje mu się autorstwo trzech ksiąg: tak zwanej etiopskiej, słowiańskiej i hebrajskiej.

Dzieła te są traktowane jako apokryfy, czyli takie, które zostały napisane przez autorów nie natchnionych przez Boga. Wyjątkiem jest księga etiopska, która przez Koptyjski Kościół Prawosławny została włączona w ichniejszy kanon Pisma Świętego. Księga słowiańska zachowała się w tłumaczeniu na  język starocerkiewnosłowiański (IX lub X wiek n.e.), stąd też wzięła się jej nazwa. Wersja pierwotna, z której została przetłumaczona powstała prawdopodobnie w I wieku naszej ery. Księga Henocha hebrajska jest datowana na III lub IV wiek naszej ery.

Najbardziej znana i popularna jest księga etiopska. Porusza też najbardziej frapujące tematy, z których chętnie korzystają zainteresowani zjawiskami niewyjaśnionymi i tajemnicami związanymi z pochodzeniem człowieka. Dwa główne wątki to podróże Henocha oraz związki aniołów z ziemskimi kobietami.

Według biblistów, etiopska księga Henocha posiada kilku autorów, a jej poszczególne części powstawały w różnym czasie. Nazwa księgi pochodzi stąd, iż jedynie w tym języku zachowała się w całości. Fragmenty etiopskiej księgi Henocha odnaleziono także w Qumran. Rekopis został spisany w języku aramejskim i jest datowany na II wiek przed naszą erą. Ponadto znane są fragmenty w przekładzie na język grecki.

Księga dzieli się na pięć części, które są poprzedzone wstępem o nadejściu czasów ostatecznych:

Część I – Księga Czuwających

Część II – Księga Przypowieści

Część III – Księga Astronomiczna

Część IV - Księga snów

Część V – List Henocha

Księga Czuwających opisuje zdarzenia poruszone także w Księdze Rodzaju Starego Testamentu – łączenie się synów bożych (aniołów) z kobietami. Z tych związków narodzili się giganci – istoty, które Henoch obarczył winą za rozpowszechnianie zła na ziemi. Z powodu postępującego zepsucia, Bóg postanowił zesłać na ziemię potop.  Ta część Księgi Henocha powstała prawdopodobnie w IV w. p.n.e.